A może jeszcze tu

Dlaczego kobiety nie piszą wierszy

pewnie ten temat nie poruszę pierwszy

poezja to raczej męska profesja

droga do serca, do łoża procesja. 

Z antyku znamy męskie przykłady

poezją rycerze wielbili damy

i nieszczęśliwie zakochani wieszcze

uroczy bardowie i wielu jeszcze.

Bo potrzeba słów gdzie nie działa siła

byś gwałtu nie cierpiała moja miła.

Oczy zapłoną uczuciem co zdradzi 

kto bez kogo w życiu nie poradzi. 

Przegarni znikają w cieniu knota

Zwycięzcom do spicia podana cnota. 

Kto ma na sobie dziś długi płaszcz 
kogo ty dziewczę w łóżku głaszcz 
krużgankami sławy przechodzi 
poeta, co serca uwodzi. 

Z tego płaszcza czuć kobiet woń 
niejedna na nim zacisła dłoń 
pod tym płaszczem szalony tkwi świt 
w rękawie wiersz o tobie - kwit. 

I tak żyli poeci wieki 
okraszano ich mianem ćwieki 

a niejedne swoje kochanki 
wtapiali w rymów wiązanki. 

Za poetą szły nałożnice 
więc sama dostrzegasz różnice.

Znowu jest noc
poetów moc
na nogach koc
do kartki hoc.

Ruszyła gra
i ręka drga
znów słowa tka
bawi i łka.

Płyną słowa
płonie głowa

rzeki tuszu
ziarna suszu

i jest dzieło -
skąd się wzięło?

Zapytajcie ziemię, jaką barwę ma
jaki sztandar wbić w siebie sobie da
pod czyimi nogami wyda plony
który pan będzie dla niej za słony.

Po latach wyszarpywania sobie ran
z ważnym panem się spotka inny pan
dla kogoś zabraknie miejsca przy stole
trójkątnym bądź wzorowanym na kole.

Za stołem zasiądą znów tylko pany
choć o swe miejsce ciągle krzyczą damy

znowu garstka zarządzi milionami
i ziemię przebronuje znamionami

Jałta, Paryż, Berlin, Tokio czy Moskwa
lub inne miasto - stare dziejów krosna.

Tak wielu ludzi mijamy co dzień
tak wielu ludzi chowa się w sień
by doczekać następnego świtu
hałasu z auta, z kasy kwitu.

Tak wielu ludzi mijamy co dzień
tak wielu ludzi chowa się w sień
czasem patrzymy sobie w twarze
w pełnej obojętności gwarze.

Hej Ludzie - ja dziś widzę wszystkich was
gdy tak pośpiesznie pędzicie na czas
to te same problemy tłoczą nas.

Hej Ludzie - wy dziś też mijacie mnie
i mnie też nasza rzeczywistość gnie
więc nie odchodźmy w bezgłośnym śnie.

Od dziecka poznajesz księgi wielkie
co wskazówki zawierają wszelkie
w nich niezatarte archetypy
i słowa wydobyte z krypty.

Wciąż jeszcze są tomy niepoznane
nawet ewangelie zakazane
przechowane w lochach zakonnych
przepisywane przez nich - czcigodnych.

Gdy jeszcze nie potrafił pisać lud
dziesiątkował ludzi głód oraz brud

tylko w klasztorach Ziemi dzieje
czytali skryby i kaznodzieje.

Dziś ten kaganek kto chce wywraca
i znów zgubna bezbożność powraca.

Tak niewielu mówi wprost co czuje
gardzi manipulacją co truje
filtruje wszelakie informacje
hormony dzieli na równe racje.

Codziennie znów spotykami ludzi
ci w pogonii, tamtym się nudzi
lecz trafiają się też czasem perły
warte każdej jednej wspólnej przerwy.

Czas mija, a wiatr dziejów nadal dmie
czasem ktoś gnieździ się na serca dnie
a gdy znika uchodzi też część nas.

Czasem też mkniemy na czubku fali
z własnego szczęścia oniemiali
dziecięcym marzeniom już mówiąc pas.

Nowe życie i nowe plany
skręcone obfitości krany
kontynenty, oceany
świat jeszcze wcale nie poznany.

W szczelnych sidłach nawigacji
nie czuć Kolumba ekscytacji
niech no w baku wyjdzie zero
przepadłaś galeriana ero.

Atlas pełen map, a książka dat 
co ziemi metr satelity mat

norweski fiord inny zapach ma
niż metropolii uliczka ta

zgnieciona betonu wieżami
światłem, wrzawą, tymi wierszami.

Ten gość z kalendarza
on ciągle mnie obraża
wciąż chodzi uśmiechnięty -
zapewne jest walnięty.

Ten gość z kalendarza
tak rzadko się powtarza
niby tak arogancki
tu przyznam: nonszalancki.

Ten gość z kalendarza
on wady me obnaża
nie daje chodzić smutny
gdy nastrój mam pokutny.

Ten gość z kalendarza -
on wciąż śmiechem zaraża

To dopiero nasz start
nie powiem czy mam fart
założyłem bloga
choć wciąż nie mam loga.

Nie piszę bo muszę
mam ciekawą duszę
mówią, że się boję
długo rany goję.

Nie nawalaj hejtem
bo nie jestem skejtem.

Nie jestem raperem
raczej słów kiperem.

Gdy wyszeptasz jeszcze
ja poczuję dreszcze.